AKADEMIA JEŹDZIECKA, Nauka jazdy konnej

Wilhelm Museler uznawany jest wsród niemieckich trenerów za klasyka. Jego „Nauka jazdy konnej" z 1933 roku zaliczana jest do najbardziej znanych i najczesciej czytanych podreczników jezdzieckich. Od dziesie­cioleci jej tresc przyczynia sie do rozpowszechniania sztuki jezdzieckiej i fundamentalnych zasad w szkoleniu jezdzca i konia. W obecnych czasach poglady autora nie stracily nic ze swojej aktualnosci. Nieprzemijajaca wartoscia tego wykladu jest przedlozenie regul, a nie ustanowienie dogmatów. „Przecwicz" i „wypróbuj" to maksymy Wilhelma Muselera.

Nauka jazdy konnej jest dla poczatkujacych i zaawansowanych jezdzców nieodzownym kompendium teoretycznym. Podstawowa sprawa jest tutaj rozwiniecie u jezdzca wyczucia dzialan na koniu, które trzeba caly czas testowac.

Opis wyczucia jezdzieckiego, jesli chodzi o poprzednie wydania, wydaje sie w niektórych obszarach mylacy. W nowym, starannie przepracowa­nym wydaniu starano sie fragmenty takie wychwycic i skomentowac z dzisiejszej perspektywy.

Ksiazka Wilhelma Miiselera od blisko 80 lat cieszy sie nieslabnacym powodzeniem. Wydanie niemieckie z 2006 roku zostalo opatrzone uwagami znaczacych postaci swiata jezdzieckiego. Stanowia one komentarz, uzupelnienie, a czasem dyskusje z tezami stawianymi przez autora. Zmusilo to polskiego wydawce do gruntownego przeredagowania tej ksiazki a takze przygotowania nowego tlumaczenia, które ujednoliciloby terminologie i ukazalo dyskursywny charakter tej publikacji. Polskie jezdziectwo radykalnie zmienilo sie w ostatnim cwiercwieczu, a mijajaca dekada jest wyjatkowo korzystna zwlaszcza dla ujezdzenia. „Nauka jazdy konnej" stanowi istotny punkt odniesienia w krajach, bedacych potegami jezdzieckimi. Wydaje sie, ze nowe wydanie dla polskiego czytelnika takze okaze sie inspirujace.

Jezdzic konno moze nauczyc sie kazdy, albowiem jezdziectwo jest umiejetnoscia, która zdobywa sie tylko poprzez stale cwi­czenia i dociekliwe próby, a nie przez nasla­dowanie innych. Ukoronowaniem tej pracy bedzie jazda w prawidlowej postawie. Jezdziectwo ma w sobie piekno i moze byc uznane za sztuke. Kazdy chcialby czuc sie artysta. Dane to jest jednak tylko temu, kto calym sercem wniknie w psychike konia i kto nie przemoca, ale wyczuciem nawiaze z nim porozumienie.

Wyczucie jezdzieckie nie jest czarna magia. Kazdy moze je w sobie wyrobic i osiagnac nawet bardzo wysoki stopien wtajemniczenia. Pelna harmonia pomiedzy jezdzcem a ko­niem, stwarzajaca poczucie piekna jest osta­tecznym celem kazdego szkolenia. Oby kazdy jezdziec dazac do tego celu pamietal jak trudna to jest droga, takze dla zwierzecia.